Ein tur verdt å ta

Når ein kjem til Roma, vil ein kanskje ha ein formeining om kva det er å sjå i Roma. Ein kan raskt lage seg ein meining om fleire bygg, fordi du har sett dei i bøker og på internett. Men uansett kor mykje førebuing du gjer, vil du uansett bli fascinert av dei monumentale, fantastiske bygga som er i Roma, slik som det storslåtte og dekorerte bygget St. Peters Kyrka, eller kanskje alle gudars tempel, Pantheon, eller den berømte spanske trappa. Uansett, så er eg sikker på at viss du ein gang i ditt liv bestemmer deg for å reise til Roma, så er det ein tur du aldri vil angre på.

Denne turen bør definitivt nytast med andre, så derfor var me så heldige at denne var ein klassetur. Me var 26 elevar, og alle var veldig klar for ein fortreffelig Roma – tur. Me reiste tidlig på Flesland, ca 5:30 tida, slik at når me kom til Italia, kunne me så raskt som overhovudet mogleg å byrje å sjå alt Roma hadde å tilby. Og det skal eg sei deg, det er ekstremt mykje!

Det som er veldig viktig i Roma er å passe på tinga sine, og å være årvaken. Dette er fordi det er ganske mange lommetjuvar i denne byen, spesielt på flyplassen og på metroen. Dette fekk me fleire strenge beskjedar om, og heldigvis vart det ingenting som blei stole under heile turen. Me kom til hotellet vårt, som læraren vår tidligare hadde sagt, at kvaliteten på hotellet var kanskje ikkje det beste. Bildar av kakerlakkar og spissmus som sprang rundt omkring på hotellet slo til i hovudet mitt, men heldigvis var det ikkje akkurat slik. Det var eit flott hotell, som nytta oss godt som soveplass og frukostplass. Dette var no eigentleg det einaste me trengde å bruka hotellet til, for når me var i Roma var det mykje å sjå, men altfor lita tid til å sjå på det.

Det første meg gjekk for å sjå på, var Spansketrappa. Her var det ein heil del folk som både slappa av på dei kvite, men likevel varme steinane, mens dei naut sola med italiensk ’’gelatto’’, og såg på det rennande vatnet til fontena La Baraccia. Spansketrappen følgde vidare oppover til kyrkja som blir kalla Trinita de Monti. Spansketrappa blei jo bygd pga at før trappa kom, var det ein veldig bratt skråning opp til kyrkja som var vanskeleg å bestige, så derfor fekk dei arkitekten Fransesco Sanctis og Allesandro Specchi til å laga trappa, sjølv om mange meiner at han skal ha brukt teikningar som Bernini hadde laga. Sjølv om mange syntes godt om denne trappa, så var det nokon som blei litt sint på namnet som hadde blitt gitt til trappa. Franskmennene blei arg sidan det var ein fransk diplomat som betalte for trappa. Franskmenna hadde eigentelg tenkt at det skulle være ein statue av solkongen, Ludvig den 14. på toppen av trappa, men dessverre blei ikkje det noko av.

Seinare på turen vår, reiste me for å sjå på Pantheon, også kalla for alle gudars bygg. Viss du har sett nokre bilete av da på internett eller bøker, vil du raskt forstå at dette er eit svært bygg, men eg tvilar på at du ikkje heilt skjønnar kor stort det er før du har sett det i verkelegheita. Pantheon er eit av Romas mest bevarte bygg, og blei reist av keisar Hadrian i ca år 120 e.kr. Det blir sagt at det var ein bygning der før av Pantheon, som blei laga i år 27 f.kr, men denne blei heilt øydelagt i år 80 e.kr, og gjenreist av keisar Domitian, og så blei han øydelagt av eit lynnedslag i år 110, og deretter gjenreist igjen. Pantheon er samansatt av ein søylefasade og ein kuppelforma sylinder. Sylinderen er bygd i typisk, romersk materiale, altså teglkledt betong. Murene var eigentleg originalt marmorkledte. Denne bygningen har også våre til inspirasjon til fleire andre bygg, som for eksempel Firenzes domkyrkje. Arkitekten til denne domkyrkja, Filippo Brunelleschi, klatra opp om natta, skjult av mørket, opp på kuppelen, for å studere byggeteknikken. Til og med Michelangelos kuppel i Peterskyrkja har  tatt inspirasjon frå det storslåtte Pantheon.

Men det er ikkje berre dei forskjellige historiske plassane du må besøka i Roma. Du har vel heilt sikkert høyrt mange historier om at i Italia, er ein av verdens beste plassar å ete mat. Eg er ikkje heilt sikker på om det er verdens beste plass, men gjer du som kanskje 99% av alle som reiser til Roma og et ute på byen, så er eg heilt sikker på at du ikkje blir skuffa over utvala av mat, og ikkje minst korleis det smaker. Eg kan hugse eg og nokre kameratar reiste på restaurant aleine i byen, og me fann ein restaurant like med eit gatehjørne som eg dessverre ikkje hugsar. Det var tidlig kveld den dagen, med lyse gater overalt med travel trafikk som ikkje brydde seg noko om du har lyst å gå over vegen. Dei tutar i vei, og lagar ein symfoni av stress og ein stemning av travelheit og sinne. Me lar ikkje dette påverka oss, så me fortsetje mot restauranten. Der blir me møtt av nokre italienarar som med glede viser oss til eit bord like utanfor bygningen. Me skjønnar raskt at dette er ein litt fin plass, og at det er moglegheit for at det kan være litt dyrt, men som dei fleste plassane der ein kan ete mat i Roma, så er det ikkje så veldig dyrt i forhold til prisstandaren i Noreg. Der fekk me alle servert lasagne. Og den var fantastisk. Det var som om de hadde på mirakuløst vis laga smør som ser ut som og smaker som lasagne, men likevel klarar å få det til å kjennes som om det smelter på tunga. Det var kanskje berre lasagne, men det var den beste lasagnen eg nokon gong har smakt, så da å gå på restaurant er noko du må unne deg.

Me besøkte mange andre plassar, slik som vatikanmuseet, forum romanum, Trevi fontena, og mange andre historiske områder. Viss eg må nemna ein favoritt, så må det være vatikanmuseet, pga all den historiske kunsten og spesielt det bilde av Gud som lagar det første mennesket, Adam. Eg anbefaler sterkt å reise til Roma, for maten, kunsten, og historia denne byen har å by på. Reis til Roma, du kjem ikkje til å angre.

Telefonen

Mine forventningar til telefonen var ikkje så veldig stor, med tanke på kva slags andre forestillingar med hadde hatt før dei. Eg forventa eigentleg eit kunstnerisk og komplisert stykke om korleis telefonen øydellegjar vårt sosiale samfunn. Men det som skjedde, var eit morsomt musikalskt stykke om ei dame som var altfor opphengt i å snakke i telefonen enn å høyre på kva kjærasten ville seie.

Først og fremst vil eg seie at eg synast at aktørane i dette musikalske skodespelet var utroleg flinke. Ikkje berre var dei talentfulle sangara, dei var heller ikkje så dårlege skodespelara. Dei var truverdige i rolla, morsomme, og interresante. Spesielt synast eg  den utrolige gleden og optimismen den mannlige aktøren viste i byrjinga i scenen var utroleg morosam. Enda bedre var det når sinne og irritasjon prøvde å ta overhand, men likevel prøvde å halde seg blid og rolig, i sin søk om å spørre om han kunne gifte seg med dama, den andre personen i musikalen.  Det var også bra jobba med musikk av personen som spelte piano, som gidde musikk og stemning til scenen.

Som oppsummering vil eg seie at eg var meget fornøyd med denne musikalske førestellinga, sidan den var både oppløftande, morosam, og ikkje komplisert på noko måte, i forhold til de 2 andre forestillingane me har hatt. Eg er fornøyd.

Norge idag

Det å være Norsk i dag

Det å være Norsk i dag, har endra seg drastisk over kort tid. For mindre enn 200 år sidan så var Noreg det vakraste, beste og det mest utrulege du nokon gong hadde sett og høyrt om. For Nordmenn i vertfall. Framleis er det mange i vår tid som tenkjer sånn, meg inkludert til tide og utide. Men for å overleve i denne merkelige, skumle verden så kan ein ikkje gå vekk ifrå den ideen at sjølv om me har det utruleg kjekt og fint i vår kvardag, så er det millionar på millionar som slit kvar dag. Desse menneske ser ingen anna løysning enn å reise frå vondskapen og urettferdigheita som rammar dei kvar dag, og den løysninga for mange som blir ramma, er å reise til Noreg.

Meg personlig så er det ikkje noko problem at vårt store land får fleire innbyggjarar, sjølv om dei har ein anna religion eller har ein anna utsjånad. Men det er jo min meining, det er jo den gruppe menneske som gruer seg over tanken om at ein Islamsk mann kan styra ein butikk, eller gifter seg med ei norsk dame. Dei har den idiotiske ideen om at viss ein ikkje klarar å stoppe innvandrande menneske, kjem dei til å ta over vårt kjære land.

Den 22. Juli, 2011, skjedde det utenkelige. Bomber i Oslo, og drap gjort av en gal mann, ryste Noreg. Ein mann med eit vridd syn på verkelegheita, var så Høgreradikal at han gjekk til angrep på  ungdommar som var politisk aktiv, ungdommar som på ein eller anna måte trudde på det at innvandrarar har ein rett på å få ein sjanse for eit godt liv i vårt land, viss dei er villig til å yte ein innsats. Vårt mål for vårt land er nå å bryte gjennom sorga,  og å prøve så hardt vi kan til å fortsette med kvardagen, uansett kor vanskelig det no måtte bli framover.

Norge idag

Fast and furious five

Det var ein trøtt, kald og skummel morning. Eg vakna opp med trøtte auge, og tenkte at denne dagen ville ikkje være noko annleis enn den andre. Men gjett om eg tok feil.

Vår kjære lærar Annbjørg hadde visst bestemt seg for at klassen vår skulle gjere noko spesielt idag, sidan det hadde vore ein så stor suksess i fortida. Ho kom på den glimrande ideen om at me alle sku sjå film, og til slutt bestemte me oss for å sjå den nye action filmen; Fast and furious 5, etter mykje om og men.


Viss du ikkje har vore kjent med fenomenet som er denne filmen, så skal eg raskt gå igjennom kva det går utpå. To mennesker er frå rømmen frå politiet, og dei må på ein eller annan mystisk og hemmeleg måte finne noko dei kan livnære seg på. Sjølvsagt kan dei ikkje gjere dette lovleg, sidan dei er etterfulgt, men dei kan heller ikkje gjere noko ulovleg mot greie personar. Så derfor har filmen bestemt at dei skal robba ein fyr som ikkje er så veldig snill, for så å leve i sus og dus til dei forsvinn frå denne verda.


Eg må sei dette med eingong. Dette er ein rein action film. Historien synast eg var berre ein unnskyldning for å sprenge ting i lufta. Og dette veit produsentane. Det var heseblesande action frå topp til tå, og publikum elska da! Men sjølv om denne filmen her var meint for action fans av 12 års alderen og opp, så følte eg at dei kunne fokusert litt meir på historien, sidan eg synast at noko av dialogen var hysterisk dårlig, og det gjorde filmen kanskje litt meir useriøs enn kanskje produsenten ville ha det til.

Men da filmen gjorde eksemplarisk bra, var jo sjølvsagt action scenane. Mange av desse tinga som kanskje ville vært enklare, men meir urealistisk kunne blitt gjort på data, men det er eg glad for at dei ikkje gjorde. Mange av dei mest spektakulære stunta er faktisk ekte, uten noko bruk av CGI eller andre spesialeffektar. Man kan lett sjå at dei har mange profesjonelle aktøra, stuntmenn og fagfolk til sin disposisjon, og det ser ein igjen ganske lett på dei forskjellige ekstraordinære momenta i det levande biletet. 

Den suksessfulle forfattar

Eg har alltid hatt eit ganske hyklerisk syn på forfattara. Når ein forfattar dukkar opp i hovudet mitt, tenkjer eg ofte på ein gammal mann med tjukt skjegg rundt andletet og ei pipa i munnen. Dei er ganske eksentrisk på at ungdommar skal lese meir litteratur, og meiner det at ungdommen idag gjer altfor fort opp når det gjeld å lese bøker og me blir både dumme og sløve viss ein kastar bort den fantastiske muligheita me har for å bli ein god skrivar.

Dette her har eg trudd i mange år, kanskje ikkje kvar dag, men når temaet kom opp i samtalar blei da bildet som eg har beskrevet, poppa opp i hovudet mitt. Så mine forhåpningar for forfattarbesøket, var eigentleg ikkje så veldig stor. Men det var eit sterkt visuelt bilete å faktisk sjå denne personen. Han var ikkje noko skjeggbustete mann med briller eller pipe, neida, han kom inn i klasserommet med strak rygg og findressen på seg, og såg relativt suksessfull ut. Og der endra mitt syn på forfattara.

Men nok om min store åpenbaring. Forfattaren me hadde besøk av heite Geir Olav Jørgensen, og har skrevet  ein roman kalla Forteljingar frå utsida, og er ein samling på tre forskjellige bøker. Han fortalde oss om desse bøkene, og fortalte litt om andre forfattarar som var aktuelle idag. Me spurte han mange relaterte spørsmål, og mange urelaterte spørsmål. Alt i alt var det ein kjekk oppleving, sjøl om eg synast at det var ei altfor kort tid ein kunne spurt han om allslags ting han har opplevd. 

Doffen har daua

Rema 1000: Doffen har daua.

I denne reklamen for Rema 1000, som har blitt vist på tv mange ganger og fått prisen for beste reklame, ser vi en unggutt som ser på en gullfisk med triste øyne. Gullfisken ligger helt i ro. Barnet kan vi gjette oss til er ca 8-10 år, og kan godt bli kallet ''et uskyldig barn''. Bildet viser oss gullfisken i bollen med vatn i, og gutten direkte bak han med stirrende og spørrende øyne. Bak gutten ser vi moren på venstre side, og søsteren som roter med noe på høgre side. Alle er kledd i ganske normale kle, for å vise at dette er en normal dag, med den typiske stressende mora som bare vil det beste for guttungen sin. Dette skaper en god og varm familiestemning, som passer bra til temaet reklamen prøver å få til.

Moren går litt stressa ut, for ho lurer på hvorfor sønnen står og stirrer på bollen med gullfisken i, og ser raskt at guten har lagt merke til den ’’ ikke – rørende’’ gullfisken, og slår raskt over til en mer lysere og vennligere stemme for å ikke prøve og være altfor direkte eller sårende. Moren prøver da og gi guttungen allslags andre grunner til at den ikke kan bevege seg, bare for å unngå å sei at fisken er død. Dette er ganske typisk for mødre som prøver og ikke utsette barna sine for noe så alvorlig som døden, og hun begynner å sei at Doffen (fisken) er litt sliten, for å forklare at den ikke rører på seg. Hun sier etterpå at det kanskje er best at Doffen reiser på en liten ferie, eller, rettere sagt en feriekoloni, som alle slitne fisker går på for å finne ut hvordan en tar vare på seg selv. Alt dette sier moren for at hun skal unngå å si ordet død.  

Barnet som nettopp har lagt merke til at gullfisken som ikke rører på seg

Men tvisten skjer på slutten, da søsteren spør hva som skjer, fordi hun sikkert har hørt alt snakket mens hun rotet. Guttungen snur seg, og sier ganske direkte: ’’Doffen har daua’’, etterfulgt av en tekst som fader inn i bildet ganske diskré, og sier; Det enkle er ofte det beste. Dette er mottoet deres, for det viser at å velge butikken deres over de andre vil være smart, fordi i deres butikk er det både enkelt og lett å handle gode matvarer. Det viser også at det er ett enkelt valg å velge Rema 1000 framfor de andre butikkjedene.

Det er ikke noe musikk i reklamen, som igjen skaper en realistisk tilværelse. Dette blir forsterket med at det ikke blir tatt i bruk dyre modeller eller vakre mennesker, men heller den typiske, gjennomsnittelige mor. Den gjennomsnittelige mor som vil bare det beste for sønnen, men overkompliserer den allerede vanskelige prosessen, av å si at ett barns kjæledyr er død. Vrien er at barnet skjønte med en gang hva moren hadde sagt, og når han skulle si til søsteren at gullfisken var død, var han meget direkte og brukte få ord. Denne reklamen parodierer rett og slett den normale familien, som gjør at reklamen blir meget familievennlig fordi en kjenner seg igjen.

Moren som snakker til barnet sitt

Jeg synes at filmen var både morsom, og overraskende. Det er ikke noe komplisert reklame som prøver å vise en skjult mening på noen måte, den er bare enkel, og informativ, og bringer budskapet om å holde ting enkelt i hverdagen, og rett og slett velge Rema 1000. På slutten av reklamen er det en stillhet, og moren blir overrasket og pinlig berørt når hun ser at all den forklaringen var til absolutt ingen nytte, og det hadde vært enklere visst hun bare hadde sagt det rett ut.

Konklusjonen er at siden reklamen er så minneverdig, så vinner den på alle punkt. Jeg kan huske når reklamen kom ut for mange år siden, så gikk alle på min skole og sa ’’Doffen har daua’’ så raskt den hadde noe relasjon til det vi gjorde eller sa.